Mijn weekendje Killarney
Wednesday, September 16th, 2009Hallo, iedereen, ik weet dat het ondertussen al bijna opnieuw weekend is, en mijn volgende trip al bijna van start gaat, maar toch moet ik nog verslag uitbrengen over mijn eerste trip.
De foto’s zijn trouwens te bekijken op http://picasaweb.google.com/FreBa.Limerick/ en binnenkort komen er nog meer op, van zodra ik de foto’s van Jonas kan bemachtigen.
De trip begon zoals mijn Erasmus-avontuur, niet al te best dus!
Dominik, Hannes, Jonas en ik als enige Belg tussen 3 Duitsers, waren van plan onze trip te beginnen met een lijnbus richting het busstation in Limerick, om vandaar een reisbus richting Killarney te nemen.
Maar die bus liet maar op zich wachten dus besloten we om een taxi te nemen.
De reisbus zelf was allesbehalve een aanrader! Na een boze opmerking van de buschauffeur omdat wij als toeristen steeds de rij ophouden aangezien we ons kaartjes nog moesten kopen.
Na een zweterige, half slaperige twee uur durende busreis kwamen we vrijdagavond aan in Killarney.
Iets later stonden we voor onze youthhostel ‘the Sugán’, een enorm gezellig huiselijke jeugdherberg waar we gedurende 2 nachten een kamer van vier hadden geboekt.
Na ons bagage te droppen, ons bed op te maken en kennis te maken met twee Hollandse dames die een Ierland-trip maakten, gingen we Killarney-by-night opzoeken.
Wat we daar vonden was niet zo extreem, gewoon veel pubs, typische Ierse optredens, fast food en veel te jonge Ierse meisjes die door de straten dwarrelden op zoek naar aandacht, maar enkel de afkeurende blik van elke volwassene kregen (waaronder ik ons ook reken).
De volgende ochtend was het vroeg uit de veren! Want we hadden een groots plan! We wilden de hoogste berg van Ierland overwinnen: de Carrantuohill, goed voor een uitzicht vanop 1038m hoogte.
Na ons ontbijt en lunch te kopen in het dichtbijzijnde winkeltje hoorden we echter dat het geen lachertje was. En zeker niet met gewone schoenen (waar ik mee rondliep dus)
We hoorden echter enorm positieve ervaringen over de berg Torc, niet zo hoog als de Carrantuohill, maar naar het schijnt zeker doenbaar en bovendien een prachtig zicht en toch over en door het nationale park van Killarney: het oudste en grootste nationale park van Ierland.
Na een dilemma tussen een enorme eventueel gevaarlijke uitdaging en pracht en praal verzekerd, rekening houdend met mijn schoenen, onze ouders, onze komende vier maand en vele andere factoren, besloten we om Torc te overwinnen!
Naar een ietwat saaie wandeling van 4-5km langs ontelbare B&B, hotels, guesthouses, golfresidenties, … zagen we pijlen naar ‘The Muckross House’.
(Amy, een Iers meisje dat ik vorige week leerde kennen, had ons al aangeraden om bij goed weer dit op te zoeken)
Een enorm toeristische bedoening was het me daar! Allemaal paard en kar, vol met duitse toeristen, spelende kinderen, lunchboxen en prachtige tuin vol benoemde planten en bomen.
Maar wij waren opzoek richting ‘Mountain Torc’ dus trokken we verder het park in.
Hier vonden we een enorm mooie omgeving, fantastische eenvoudige natuur en bovenop stralende zon! Iets wat ik in Ierland niet meteen verwacht had.
Gans de tocht bespreken is te moeilijk, aangezien het zo enorm veel verschillende indrukken waren en omdat er volgens mij te weinig of oneindig veel woorden bestaan om deze ervaring te bespreken.
Vandaar is het best dat je de foto’s eens bekijkt (al geeft dat slechts een indruk).
Om het toch een beetje te bespreken: de tocht was lastig, maar doenbaar met mijn gewone schoenen! En weldra liep ik daar te genieten van de wandeling, de natuur, het uitzicht en het gezelschap in mijn ontblote witte torso en mijn zonnebril op (zie je wel dat ik die nodig ging hebben in Ierland!)
Na de wandeling vonden we het een must om met dit weer iets te doen dat we onmogelijk hadden geacht voor we naar Ierland kwamen.
Jawel, zwemmen in het meer!
Koud was het zeker en vast, maar na een paar minuten wennen, een paar minuten elkaar nat maken en een paar minuten zwemmen, was het goed doenbaar!
Ineens stond ik daar, met mijn hoofd en schouders genietend van de zon, en de rest van mijn lichaam in het verfrissende Ierse water, volledige rust en een prachtig uitzicht!
Toch één van mijn top locaties van zwemmen tot dus ver!
Die avond gingen we nogmaals de stad in, deze keer opzoek naar dezelfde Fish ’n Chips-take-away (‘Mikes Take-away’) aangezien de ‘Chips’ hier, bijna net zo goed smaakten als de ‘Belgian Fries’!
Nadien gingen we nog een Guinness drinken met de hoop dat dit onze benen zou helpen om de dag erna te overleven. Bovendien waren mijn drie Duitse metgezellen behoorlijk verbrand in hun gezicht door een dag lang in de zon rond te lopen (iets waar ik gelukkig geen last van had)
De dag erna stonden we namelijk opnieuw vrij vroeg klaar om te vertrekken, deze keer om een mountainbike trip te maken door het Nationale Park.
Een zalige ervaring! Vol one-way direction mountainbike-paden die we uitaard in de verkeerde richting aflegden en langs de meren van Killarney.
Op onze terugweg na een deugddoende tocht en een 2de duik in het meer stopten we bij een tankstation en kochten we een Dr.Pepper, iets wat we al voor de 2de dag oprij deden!
Zondagavond keerden we weer terug naar Brookfield Hall, na een twee uur durende overvolle busreis waren we dan ook tevreden dat we een mercedes-taxi namen en iets later kapot in ons bed lagen!
Zo, dit is zowat mijn weekendverslag, hopelijk is het wat duidelijk!